Polacy -  arystokraci, rodowita szlachta z naszych stron w ciągu wieków wspierali kościół pw. św.Trójcy w Wędziagole. 

W 1655 roku kowieński marszałek Jan Karol Rostowski, który wspierał fundusz kościelny, wiele środków przeznaczył na kościół. Następnie, na mocy testamentu,  zobowiązał swoich spadkobierców, by z dochodów   uzyskiwanych z zarządzanych przez  niego  dworu i ziemi w Wiłkomierzu, co roku część  środków  przeznaczali na wędziagolski kościół.

Zarządzający  Wędziagołą i sąsiednimi ziemiami marszałek Józef Chłopicki  -  znana w tamtych czasach postać historyczna -  w 1813 roku przeznaczył niemałą sumę (2400 rubli) na remont kościoła.  Dzięki jego trosce  kościół   po pracach remontowych  wyglądał bogato i ozdobnie. Szkoda, że wkrótce,  w 1817 roku podczas pożaru w miasteczku, spalił się również kościół.

Kościół wędziagolski wspierała również fundacja  założona przez kowieńską arystokratkę, hrabinę  Katarzynę Szukszyną, która razem  z rodowitym szlachcicem, aktywnym uczestnikiem Konfederacji Barskiej, zarządzającym dworem Normojnie w Wiłkomierzu,  Karolem Brunową w 1816 roku, z dochodów ze swoich dworów,  na odnowienie kościoła i jego wystrój przeznaczyła 1140 rubli.

 Można wymienić jeszcze wielu przedstawicieli szlachty, którzy ciągle  wspierali mniejszymi kwotami wędziagolski kościół. Szczególnie miło jest wspomnieć  szlachetnie urodzone kobiety -  wdowy,  które wypełniając wolę  zapisaną w  testamentach, jak też  z własnej inicjatywy,  przeznaczały duże  kwoty pieniędzy na  wspieranie sług kościoła, prosiły ich o modlitwę i odprawienie Mszy św.  za swoich zmarłych mężów.  Jedna z nich -  to  rodowita szlachcianka Magdalena z Rukujżów Jagiełłowiczowa. To ona w 1793 roku założyła fundację na rzecz kościoła w Wędziagole i ofiarowała  2000 złotych rubli, prosząc o  modlitwę i odprawienie  Mszy św.  za  świętej pamięci  swego męża Stefana, pochodzącego z okolic Prejszagoły. Była to naprawdę imponująca kwota na tamte czasy. Wdowa w ten sposób  okazała swoją miłość oraz wierność przekonaniom swego zmarłego męża. 

W 1829 roku, po odbudowaniu kościoła zniszczonego przez pożar, kowieński sędzia ziemski za pośrednictwem swej pełnomocniczki -  państwowego doradcy Królestwa Polskiego -  hrabiny Zofii z Zabiełów Zalewskiej,  z dochodów ze znajdującego się na kowieńskich ziemiach dworu w Muniszkach, przeznaczył  pieniądze na zakup lampy wiecznego ognia oraz oliwy, by ta wiecznie się paliła w wielkim ołtarzu przy słynącym z cudów  wędziagolskim  Jezusie Ukrzyżowanym.   

Takie były minione wieki, taka mieszkała tu polska szlachta, tak ona się troszczyła o kościół w Wędziagole i znajdujący się w  nim -   słynący z łask i cudów -  cudowny krzyż. Oni nie narzekali, nie skarżyli się, nie przeszkadzały im kataklizmy, których wtedy było sporo: szerzyły się epidemie, burzyły wszystko wojny i inne nieszczęścia. Bo ludzie rozumieli, że  jest Bóg, Ojczyzna, Honor. Wiedzieli jak należy pielęgnować  pamięć o najbliszych.

Również  w czasach sowieckich Polacy, których nie wyniszczono  i nie wywieziono, starali się ze wszech sił pomóc kościołowi w Wędziagole. Przede wszystkim, oczywiście, swoimi ofiarami. Dzięki nim kościół trwał.

Minęło ćwierć wieku od odrodzenia niepodległości. Znalazło się niemało zamożnych rolników, którzy są bogatsi od  darczyńców z dawnych czasów. Niestety, oni nie pomagają kościołowi. Sowiecka mentalność i ubóstwo duchowe – to  przyrodni bracia. Zachłanność i chęć  gromadzenia  bogactwa jest jedyną ich wizją przyszłości i  sensem  życia. Więc obecnie  kościół w Wędziagole jest ubogi i zaniedbany. Nie ma żadnych fundacji, nie ma darczyńców. Nie te czasy, nie te priorytety... 

Ryszard Jankowski