Wspomnienia z dawnych czasów  modlitwy w Wielką Sobotę i czuwania przy Grobie Chrystusa, rozmyślań o Jego męce, śmierci i Zmartwychwstaniu w wędziagolskim kościele pw. św. Trójcy…

Tłumy ludzi, ludzi  ze wszystkich 53 wsi, które należały do parafii wędziagolskiej w Wielką Sobotę napływały do kościoła.
Parafia ta, pod względem wielkości, była największą w kowieńskim  arcybiskupstwie i ciągnęła się aż przez trzy rejony: kowieński, kiejdański i janowski.  

Po poświęceniu ognia i wody, odnowieniu przyrzeczeń chrzcielnych rozpoczynało się czuwanie przy urządzonym grobie Chrystusa i adoracja Przenajświętszego Sakramentu w ciągu całej nocy.

Najdłuższe kolejki chętnych do odbycia wielkanocnej spowiedzi ciągnęły się od spowiednic do drzwi tzw. babińca.  Grób Chrystusowy był ustawiany w wielkim ołtarzu. Jego ustawianie trwało w ciągu całego tygodnia – od Palmowej Niedzieli.  Wiele detali wielkiego ołtarza demontowano, by można było ustawić  ogromne dekoracje, żeby grób Chrystusa wyglądał wzniośle i ozdobnie.

Przez całą noc, przy przykrytej całunem monstrancji ustawionej  w urządzonym grobie Chrystusa, czuwali przebrani za żołnierzy mężczyźni z mieczami w rękach i ani na chwilę nie oddalali się od niej. W czasie adoracji Przenajświętszego Sakramentu klęczały przy nim  młode dziewczyny ubrane w białe welony, z kwiatami w rękach.  A śpiewana przez polskich chórzystów, razem ze wszystkimi zebranymi  w kościele,  pieśń „Płaczcie Anieli” stwarzała tę niepowtarzalną atmosferę jedności. 

W ciągu całej nocy do mieszkania dzwonnika kościelnego ludzie szli napić się gorącej herbaty i ogrzać zmarznięte i zgrabiałe od długiego odmawiania różańca ręnce. Siadając przy ogniu śpiewali pieśni, odmawiali różaniec, w ten sposób przeganiając ogarniającą chęć snu. Opowiadali ciekawe historie o błądzących  w niektórych wsiach parafii duchach, o swoim doświadczeniu, widzeniach po długim poście i niecierpliwie, w podniosłym nastroju oczekiwali na zbliżający się brzask, by, razem z tymi kto pozostawał w kościele, witać radosnym „Alleluja!”  Zmartwychwstałego Chrystusa. Tylko tu, z tymi ludźmi można było odczuć tę prawdziwą radość Zmartwychwstania Chrystusa. Nostalgiczne wspomnienia…. 

Dzień dzisiejszy jest o wiele prostszy i banalniejszy. Zanikły  polskie wsie w parafii wędziagolskiej wraz  ze swoimi starymi mieszkańcami. Dla nowych, którzy tu się osiedlają, chrześcijaństwo nie jest „modne”. Pielęgnują oni nowe „tradycje”…

Ryszard Jankowski