Od najdawniejszych czasów w noc Wielkiej Soboty Kościół czuwa przy grobie Pana, rozważa Jego mękę i śmierć, zejście do piekła, z modlitwą, poszcząc oczekuje na Zmartwychwstanie Pana. Według starej tradycji Kościoła, ta noc jest czuwaniem ku chwale Pana. Obchodzona Wigilia przypomina o świętej nocy Zmartwychwstania Pańskiego.

W okresie międzywojnia w wypełnionym po brzegi wędziagolskim kościele św. Trójcy czuwano ku chwale Pana przez całą noc bardzo pobożnie i uroczyście. W sobotę wieczorem, po Mszy św.,śladem za swoim dowódcą wkraczał do kościoła oddział żołnierzy - husarów, chłopaków z okolicznych miasteczek i wsi ubranych w wojskowe mundury.

Oddział stawał po środku kościoła przy rozesłanym kilimie z poduszką. Na kilimie układano Krzyż z Ukrzyżowanym Chrystusem. Żołnierze słuchając rozkazów dowódcy zdejmowali czapki, klękali przy krzyżu, wyjmowali szable. Niezadługo padały rozkazy dowódcy: „Wstać! Baczność! Prezentuj broń!” Po oddaniu wojskowych honorów Krzyżowi i Jezusowi Ukrzyżowanemu część mężczyzn dowódca wyprowadzał. Pozostali zastygali na warcie honorowej. Po pewnym czasie dowódca przyprowadzał zamianę – innych żołnierzy, którzy zmieniali będących na warcie mężczyzn i tak trwało do rana. Odpocząć w nocy nie było możliwości, ponieważ zebrani w kościele wierni nie rozchodzili się do domów, przez całą noc swoimi modlitwami i pieśniami oddawali w kościele cześć Panu i oczekiwali na niedzielny ranek. Wczesnym rankiem, tradycyjnie o godz. 6.00, rozpoczynała się Msza św. – rezurekcja – Zmartwychwstanie Chrystusa. Przy brzmieniu dzwonów i pieśni uroczysta procesja wiernych trzy razy szła dookoła kościoła. Żołnierze kroczyli obok proboszcza, który niósł Przenajświętszy Sakrament.

Po zakończeniu modlitw w kościele żołnierze i ich dowódca byli zapraszani na plebanię, gdzie mogli się częstować poświęconymi wielkanocnymi potrawami.

Żołnierze - husarzy patrzący na nas ze starych fotografii - to synowie rzetelnych parafian - Polaków - gospodarzy, którym nigdy nie brakowało entuzjazmu, którzy zawsze oczekiwali Wielkanocy i czuwania ku chwale Pana. W ciągu całego roku starannie dbali o swoje mundury, by na Wielkanoc, porządnie, elegancko się prezentując, stanąć w obliczu Boga i ludzi w na warcie honorowej.

Polacy z wędziagolskiej krainy od wieków słynęli ze swojej pobożności i szacunku do Boga. Potwierdza to opis uroczystości ukoronowania złotymi koronami Przenajświętszej Maryi Panny w Trokach, wydrukowany w 1718 roku w Wilnie, w drukarni jezuitów. Wśród opisanych wielu honorowych gości i delegacji z różnych parafii, wspomina się też o tym, jak na uroczystości przybyli wędziagolanie: „Na nieszpory, o drugiej godzinie we dnie, przyszli wyróżniający się wyglądem, porządkiem i liczebnością, przewyższającą wszystkie inne, procesje z Wędziagoły, Kiejdan i Skarul. Wspaniale zorganizowanemu pochodowi modlących się ku czci Maryi towarzyszyło ponad dwieście szlachciców z obnażonymi szablami.

Jaką cześć okazywali starzy Polacy czytając Ewangelię, taką tu odnowili pobożni wielbiciele Maryi. Widzowie, zadziwieni i pocieszeni, widzieli pobożność tych bractw, to, jak oni z obnażonymi szablami przyrzekają wierność, są gotowi zawsze bronić czci Maryi, nawet gdyby trzeba było przelać krew”.

Wydrukowano w Wilnie, w drukarni Uniwersytetu Jezuickiego w 1718 roku(tysiąc siedemset osiemnastym).

Oryginalna nazwa:

Regina Regni Poloniae et Magni Ducatus Lithuaniae In Thaumaturga Sua cum Parvulo Jesu Icone Praepositalem Palatino Trocensis Civitatis Basilicam (...) Coronata (...) Vilnae typis Universitatis S.J. 1718”.