W ostatni czwartek lutego w Kownie odbyła się doroczna konferencja Caritasu archidiecezji kowieńskiej. Wziął w niej udział duży zastęp ludzi (około półtorej setki) - współpracowników Caritasu i ochotników ze wszystkich dekanatów archidiecezji.

Konferencja została zainaugurowana Mszą św. w kościele pw. św. Trójcy (seminaryjnym). Eucharystii przewodniczył biskup Algirdas Jurevičius, pomagali mu przybyli na doroczną konferencję księża dziekani i proboszczowie z dekanatów Kowno I, Kowno II, Kiejdan i Rosien. W homilii biskup A. Jurevičius nawoływał zebranych członków Caritasu iść drogą życia, nie śmierci, nie bać się prosić o pomoc i dawać ją innym, ponieważ tylko tak można pokonać zjawiające się trudności.

Biskup przypomniał, że nasze życie będzie oceniene nie według tego, co mieliśmy, lecz według tego, czy dzieliliśmy się swoimi zasobami z innymi potrzebującymi. Dyrektor Caritasu archidiecezji kowieńskiej Arunas Kučikas, któremu pełnienie tych obowiązków tego roku powierzono też na drugą kadencję, w skrócie przedstawił działalność Caritasu archidiecezji kowieńskiej w 2019 roku. Akcentował, że wspólnotowe służenie w parafiach tworzy podstawę działalności Caritasu. Byli zgodni co do tego również biorący udział w konferencji członkowie Caritasu z parafii wędziagolskiej, Polacy-ochotnicy. Oni rzeczywiście to rozumieją i odczuli, że w słabej wspólnocie cała praca Caritasu, duszpasterska, fizyczna kładzie się na barki członków Caritasu. Współczesny człowiek niekiedy błędnie myśli, że jest jedynym twórcą zarówno siebie, swego osobistego jak i społecznego życia. O tym członkowie Caritasu z Wędziagoły, Polacy-ochotnicy ostatecznie się przekonali organizując i biorąc udział w kapitalnym remoncie wędziagolskiego kościoła pw. św Trójcy w latach 2018-2019. Te dwa lata były okresem wielkich wyzwań i prób. Niekiedy czuli się bardzo samotni, nierozumiani, niekiedy było przykro z powodu obojętności niektórych osób. Parafianie, Polacy-ochotnicy zdali ten „egzamin“. Ich służba w parafii pokazała, że dla twardo wierzących nie będzie przeszkód, nie będzie niczego niemożliwego. Jednak my chcemy czegoś więcej. Chcemy, by ludzie zrozumieli, że wspólnotę możemy założyć, jednak zdana jedynie na swoje możliwości nigdy nie będzie ona prawdziwie braterstką i nie pokona wszystkich barier, tzn. nie stanie się realną wspólnotą wszystkich. Jednolita ludzka rodzina, braterska wspólnota przychodzi od Boga, który jest Miłością, dzięki Jego jednoczącemu słowu. Kościół opiekuje się człowiekiem, stoi na straży jego moralnego sumienia i zwiększa osobistą i socjalną odpowiedzialność. Czy naprawdę ludziom jest tak bardzo ciężko to pojąć?