Niejedno dziesięciolecie pośród różnych rupieci i starych książek smucił się w kącie stary antykwaryczny ścienny zegar – Gustav Becker, wyrób z końca XIX – początku XX wieku. Firma ta została założona w 1850 roku w Niemczech. Jest to jeden z najbardziej znanych w Niemczech producentów wysokiej klasy zegarów. Na odwrotnej stronie zegara jest napis w języku rosyjskim świadczący o tym, że zegar został kupiony w Kownie, w sklepie jubilerskim A. Mejerowicza.

Wędziagolanka, aktywna członkinia polskiej wspólnoty, Zofia Pilypiene zechciała ten stary przedmiot przywrócic do życia. Chęć ta uzasadniona jest też tym, że wiążą się z nim drogie wspomnienia.

Wielu jeszcze z dzieciństwa pamięta ten zegar, który melodyjnie wybijał godziny i półgodziny w wędziagolskim kościele św. Trójcy.

Spróbowano zegar naprawić własnymi silami. Po wybraniu mechanizmu z obudowy, ujawniły się jego defekty. Po pierwsze została zerwana jedna ze sprężyn. Po poszukiwaniach w internecie stało się jasne, że można znaleźć nowe sprężyny, jednak ich cena jest bardzo wysoka i autentycznej, dokładnie takiej, która jest potrzebna, nie ma. Sprężyna, jak się okazało, była bardzo mocna, wyjąć ją z bębna było bardzo ciężko, a włożyć z powrotem bez odpowiednich narzędzi - praktycznie byłoby niemożliwie. Okazało się, że zegarmistrzów, zajmujących się restauracją, remontem starych zegarów zostało nie tak wielu. Trzeba było wiele się natrudzić ich szukając. W ciagu kilku miesięcy stary zegar Gustav Becker był remontowany, nastawiany i tylko w miniony styczniowy weekend „wyleczony“ powrócił do kościoła w Wędziagole.

Autorka tej inicjatywy, aktywna społeczniczka, członkinia polskiej wspólnoty, kierowniczka Caritasu w parafii Zofia Pilypiene naprawdę nie żałowala ani swego czasu, ani środków. Ten szlachetny, bezinteresowny uczynek przypomina nam, że troska o świątynię, upiększanie i wzbogacanie jej jest obowiązkiem każdego parafianina. We wszystkich okresach historii to rozumiano. Tak było również w najtrudniejszych czasach. Na przykład, w 1674 roku, kiedy panowala epidemia dżumy, parafianie ze swoich środków budowali kosciół. Jeszcze w okresie pańszczyzny, w 1817 roku, po pożarze kościoła, wspólnymi siłami kościół znów odbudowano. Tak było zawsze: i przed wojną, i w czasie wojny, i po wojnie. Ludzie dobrej woli zawsze nie żałowali starań dla swojej świątyni. Dziś to nie jest korzystne... Chociaż żyjemy w okresie największego dobrobytu, jednak dla domu Bożego nie składamy ofiar.

W 2000 roku, po kradzieży w wędziagolskim kościele, parafianka, Polka Genowefa Naruszewicz ofiarowała kościołowi nowe krzyże na ołtarz i po 20 latach – w 2020 roku - parafianka, Polka Zofia Pilypiene, kontynuując tradycje ofiarodawców, za własne pieniądze i swoim wysiłkiem zwróciła kościołowi stary zegar, który i w biedzie, i w radości odmierzał czas naszym ojcom i dziadkom, którzy już dawno odeszli do wieczności.